انسان  ناخودآگاه به همه موارد شک می کند و تنها چیزی که بر آن شک ندارد ،شک کردن است. یعنی بالاخره یک "من" وجود دارد که شک می‌کند و بر این من شکاک نمی‌توان شک کرد. این اندیشه شکاکانه، زیربنای یقین‌های فلسفه دکارت است  "می‌اندیشم پس هستم" و "شک می‌کنم پس هستم" . یکی از هایکو های معروف چنین مضمونی دارد؛ خواب دیدم پروانه ای بر روی ناقوس معبدم بیدار شدم حال نمی دانم که من آدمم که خواب دیده که پروانه است؛ یا انسان بودنم رویای یک پروانه است...»