تحلیل ساختارهای ضد ریتمیک در هندسه خلقت، گفتمانی جذاب میان نظم و آشوب در هستی را آشکار می‌کند. در طبیعت و فرم‌های ریاضیاتی، ما اغلب با الگوهای ریتمیکی روبرو می‌شویم که نماد هماهنگی و تعادل هستند. هرکجا هندسه فرکتالی در مسیر تکاملی خود دچار گلیچ شود، این کُل منظم دچار آشوب شده اما همچنان به مسیر فرکتالی خود ادامه می‌دهد. بر مبنای مانیفست گلیچ زبان پیکسل، ما به دنبال خوانش‌های معناگرایانه و زیباشناسانه از سه عنصر ریزش، انقطاع و تخریب در نظم هندسه فرکتالی خلق شده توسط کدهای مولد و حتی تصاویر تکرارشونده حقیقی هستیم. توالی و تناوب ریتمیک در عنصرهای تصویری، جزئی است که کُلی فرمیک را می‌سازند. از طرفی دیگر ضدیت با آن نیز مقصدی دیگر برای همان مسیر است. مفهوم ضد ریتم، این کنوانسیون‌ها را به چالش می‌کشد و زیبایی ناشی از عدم تقارن و انحراف را نمایان می‌سازد. هندسه و ابعاد کَسری فرکتالی، با پیچیدگی بی‌پایان و الگوهای خودمتشابه، به عنوان بازتابی از این پدیده ظهور می کند. کَسرها در ساختار ابعاد نشان می‌دهند که چگونه اشکال نامنظم می‌توانند در کنار فرم‌های هندسی سنتی وجود داشته باشند و درک‌مان از خود آفرینش دگرگون کنند. عناصر ضد ریتمی در این ساختارها، غیرمنتظره و غیرخطی ظهور می کنند و ما را به تأمل عمیق‌تری در مورد واقعیت و وجود وا‌می‌دارند. در بررسی هندسه خلقت از این منظر، متوجه می‌شویم که ساختارهای ضد ریتمیک جزو جدایی ناپذیر تاروپود زندگی هستند و تعامل پویا و عنصر دایناتمیک در فرکتال را تجسم می‌کنند.