در اصفهانی که من می‌شناختم، سهم هر خانه غیر از زمین، تکه‌ای از آسمان هم بود. اتاق‌هایی با سقفی بلند که سهمی از آبی این آسمان را به داخل فضا می‌کشید.
به دنبال این آبی در حیاط خانه-کارگاه بوده‌ام و گاهی به تماشای نشت این رنگ در اتاق کار و زندگیم و اشیاء و مردمان پیرامونم، نشسته‌ام.
وقتی بیشتر می‌خواستم، کنار حوض بزرگ هشت‌بهشت رفته‌ام. عمارتی آرام که مانند موجودی خیالی نور را از هر دهانه‌اش می‌مکد و  رنگ را از دهانه‌ی دیگرش به اصفهان پس می‌دهد.
در آثاری که در این مجموعه می‌بینید از خودم می‌پرسیدم محال است من این صحنه را ندیده باشم. محال است من اینجا، قبل از این نبوده باشم. قلم‌مو را بر می‌دارم تا خودم و آنچه می‌بینم را دوباره کشف کنم... و باز قلم‌مو آبی می‌شود.

علیرضا باقی 
پاییز ۱۴۰۳