پیش‌درآمد است. شماره‌ی صفر است از یک تجربه‌ی گروهی.

البته زبانْ خود به کمال در خودِ چیزها بیان نمی‌شود. این گزاره معنایی مضاعف دربر دارد، به دو مفهوم مجازی و تحت‌اللفظی: زبان‌های چیزها ناقص‌اند و چیزها خود گنگ و بی‌زبان‌اند. چیزها از اصل صوریِ زبان—صدا—محروم‌اند. آن‌ها تنها از طریق نوعی باهم‌بودگیِ کم‌وبیش مادی می‌توانند همرسانی کنند. همچون هر همرسانی زبانی، این باهم‌بودگی بی‌واسطه، نامتناهی، و در عین حال جادویی است.

ویژگی قیاس‌ناپذیر زبان بشری آن است که باهم‌بودگیِ جادویی‌اش با چیزها، امری غیرمادی و تماماً معنوی است، و نماد این امر نیز صداست.