با تأمل بر شاخه‌های بی‌برگ و زیست تحلیل‌رفته‌ی درخت، به راز حضوری پی می‌بریم که فراتر از باروری و پژمردگی است. درخت، تجسد خاموشِ وجود است؛ ریشه در تاریکی و شاخه رو به روشنایی. حتی آنگاه که به سوی کهنسالی می‌رود و قامتش خم می‌شود، حضورش یادآور تداوم هستی است. او در هر زوال، بذر ثبات می‌کارد و در هر خاموشی، امکان باززایش را در خود نهفته دارد. درخت، تصویری است از وجودی که پایان‌ناپذیر، میان خاک و آسمان ایستاده است.
مهرداد ابوطالبی پدیده‌ی درخت، چه آن بخش نمایان، تنه و شاخه و چه آن بخش نهفته در خاک، ریشه را در جستاری تصویری و با خاک و سرامیک و چوب در قالب حجم و چیدمان به نمایش گذاشته است.