این مجموعه، تاریخِ آغشته به ویرانی و افول است و اشیاء و فضاهای درون آن از حیات روزمره خارج شده‌اند. اینجا گذشته امری زیبا نیست و به‌صورت زخم‌خورده، پوسیده و در آستانه‌ی فراموشی بازخوانی می‌شود. قاب‌ها در حال آرشیوکردن پدیده‌های فراموش‌شده و در حال محوشدن  هستند. اشیاء در اینجا پیوندی ملموس و ذاتی با نوستالژی دارند. آن‌ها نه به‌دلیل کارکردشان، بلکه به‌خاطر بار عاطفی و خاطره‌ای که حمل می‌کنند، به مرکز روایت نقاش آمده‌اند. در این میان، میل به نوستالژی، همان میل ناکام به بازسازی خانه‌ و خاطرات است؛ خانه‌ای که در آن فقدان، غیبت و سکوت جای حضور را گرفته‌ است. با این‌حال و با تمنایی که برای بازسازی گذشته‌ی ناپدید‌شده وجود دارد، تصاویر امکان‌ناپذیر بودن بازیابی آن را با تأکید بر زوالِ ماده (زنگ، پوسیدگی، رنگ‌رفتگی) آشکار می‌کنند. 
انسان با تماشای تصاویر ویرانی و اضمحلال، به‌واقع در حال زیبا ‌کردن فقدان است، او در برابر نیستی می‌ایستد و در همان لحظه از آن لذت نیز می‌برد.
بایگانی کردن جهان نه فقط روشی برای ثبت، بلکه نوعی میل به نجات تاریخ  نیز هست. در آثار پیش‌رو، این میل با ناکامی همراه است: اشیا حضور دارند، اما معنایشان فرسوده شده. خانه‌ پابرجاست اما خالی از سکنه، دوچرخه سال‌هاست حرکت نکرده، کفش زنانه ای که رها  شده و تلویزیون مستعمل در گوشه‌ای رها شده است.
در این تصاویر با آن‌که زمانِ سپری‌شده خاطره‌ای زنده نیست، با این‌حال در ذهن‌ها ادامه می‌یابد. این قاب‌ها در حال ساختن نوعی آرشیو نوستالژیک  برآمده از فقدان و فروپاشی هستند و تلاش می‌کنند با بازنمایی گذشته، به امر از‌دست‌رفته شکلی از دوام ببخشند.
نقاشی‌ها در حال سوگواری و ادای دین به جهان‌‌های ناپدید شده‌ی درون قاب‌ها هستند. سوگواری برای زمان‌های غیرقابل بازگشت و اشیایی که حامل روح گذشتگانند. آرشیویست‌ها از ترس سرعت شتاب‌آلود تغییرات جهان، به کار بایگانی کردن  آن می‌پردازند و هنرمند با بازنمایی همین جهان، در مقام (مورخ )گذشته رابه( تصویری زیبا ) بدل می‌کنند.