ژرﻓﺎﻧﻤﺎﯾﯽ ﺧﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪی ﯾﮑﯽ از ﺑﻨﯿﺎنﻫﺎی ﻧﻈﺎم دﯾﺪاری، ﻫﻤﺎره ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ اﻧﺴﺎن و ﻧﮕﺎه او ﺑﻮده اﺳﺖ؛ اﯾﻦ ﻧﻈﻢ ﺷﮑﻠﯽ از ﺑﺎزﻧﻤﺎﯾﯽ ِ ﻣﺒﺘﻨﯽﺑﺮ ﻣﺮﮐﺰﯾﺖ ﺳﻮژه را ﺳﺎﻣﺎن داده و ﻗﺮاردادی دﯾﺪاری ﺑﺮ اﺳﺎس ِ ﺳﻪ ﻣﺤﻮر ﺷﺊ، داﻧﺶ و ﺳﻮژهﮔﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآورد. در ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻈﺎﻣﯽ، اﻣﺮ »دﯾﺪن« ﺑﺮ »دﯾﺪهﺷﺪن« ﺗﻘﺪم ﯾﺎﻓﺖ و اﻧﺴﺎن در ﻧﻘﻄﻪای ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺑﺮ اﺳﺎس آن ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﺎزﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﺷﺪ. »ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ« ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﺗﺎ در اﯾﻦ راﺑﻄﻪ )ﻣﯿﺎن ﺷﺊ و دﯾﺪه ﺷﺪن آن( ﺗﺄﻣﻞ ﮐﻨﺪ؛ دﺷﻮارهای ﮐﻪ در آن ﻓﺮوﮐﺎﺳﺖ اﻣﮑﺎنﻫﺎی دﯾﺪاری ﯾﮏ رﺳﺎﻧﻪ، ﺑﻪ زﯾﺎدت آن در رﺳﺎﻧﻪی دﯾﮕﺮی ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ.

ژوﺑﯿﻦ ﻋﺒﺪﯾﺎﻧﯽ