در مجموعه‌ی جدید اَزنور که شعله‌های اِروس نام گرفته است، پارچه فراخوانده شده تا با فلز همنشین شود و با تکیه بر تضاد فیزیکی‌ میان این دو کارماده، تجربه‌ای زیباشناختی معطوف به خلق فیگورهای اروتیک ممکن گردد.
پارچه‌هایی که برای این فیگورها طراحی و ساخته شده غالبا سازه‌های زیرین را عریان نگه می‌دارند و فرم آنها را به خود می‌گیرند. همچنین سازه‌ها نیز طوری طراحی شده‌اند که ویژگی‌های پارچه‌ای را که بر تن فیگور می‌نشیند به خوبی نشان دهند: چین‌هایی که فرو می‌افتند، حریری که با وزن خود می‌شکند و چین و شکن‌هایش را به نمایش می‌گذارد؛ یا برعکس پارچه‌هایی آهارخورده و چندلایه که شق‌ورق می‌ایستند و مستقل از سازه کم‌وبیش ایستا هستند.
منبع نور که در جایی میان سازه و پوسته شناور مانده، عنصری‌ست که این بازی میان پیدا و پنهان را جلوه‌گر می‌کند و بینایی ما را به فضایی اروتیک فرا می‌خواند. این چراغ‌ها فیگورهایی‌اند که لباس بر تن دارند و با این همه تعامل میان سازه، پوسته و منبع نور به شکلی‌ست که رابطه‌ای اغواگرانه با چشمان ما برقرار می‌کند: فیگورها در برابرمان حاضرند ولی در نظرمان کامل نمی‌آیند و به تمامی پوشیده نیستند؛ هنوز در حرکت‌ند؛ انگار چیزهایی از زیر به رو آمده و از رو به زیر رفته است.

نوید سلاجقه / مهر ۱۴۰۴