کارهای به نمایش در آمده دو ویدیو(تک لتی و سه لتی) از مجموعه‌های «دُور» و «پرچم» است و حاصل گرفتار آمدن درون مسیرهای شهر. جایی که دیدن تنها فعل ممکن و اندیشیدن به خودِ همین شهر ناگزیر به نظر می‌آمد.

انجامِ کار را که می‌بینم، آن چه توجهم را جلب کرده عناصر و سویه‌های بیش و کم تازه‌ی تهران است. از سویی زندگی درون بزرگراه، بزرگراهایی که به این شکلِ فراگیر و به هم پیوسته تازگی دارند؛ تجربه‌ی شهر از درون خودرو یا به تاختی یکنواخت یا در توقفی مطلق. و از سوی دیگر چیزهایی با کارکرد تزئینی/ایدئولوژیک(از همه بیشتر پرچم‌ها) که به دست سازمانِ فربهِ زیباسازی در کنار همین بزرگراه‌ها نصب شده‌است.

پرسش این است: آیا می‌توان از تجربه‌ی تهرانِ امروز، دهه‌ی اخیر، تهرانِ دوران شهرداری قالیباف(یا هر عنوان مفروض دیگری) سخن به میان آورد که نشان از تمایز تجربه­ی کنونی ما با دیگر دوره‌های متفاوت و متناقضِ این شهرِ همواره در صیرورت داشته باشد؟