کره های در هم شکسته که درون شان پیداست،یا آن ها که همچون منبع تابش و یا حفره ای جاذب، شعاع های شبیه سازی شده ی نور را دفع یا جذب می کنند، بیش از هر چیز به تصویر انتزاعی کیهان می مانند؛ جهانی که هرگز مجال آن را نمیابیم تا از بیرون به درون تماشایش کنیم. اقلیمی ابرغول پیکر که میلیاردها سال است در هر لحظه فرسنگ ها به گسترده اش افزوده می شود. آن چه از بیرون به این گستره ی رو به رشد می پیوندد را به ناچار ناموجود می دانیم،چرا که هر چه زیر عنوان هستی می شناسیم به همین اقلیم در حال توسعه محدود می شود. 

 

هوراد گرجی، شیفته ی تخیل درباره ی کائنات است. شیفته ی تماشای گورستان تاریک و روشن بالای سرمان؛ ستارگانی که بسیاری شان مدت هاست مرده اند و با این حال هنوز فوتون هایشان در راه اند تا به چشم ناظر برسند و از این راه تصویری از میلیون ها سال پیش باز تولید کنند. این چنین است که گرجی سال ها پیش کار خود را با گوی های شیشه ای آغاز می کند؛ گوی هایی که پرتوهای فلزی می تابانند، گوی های آویخته از سقف که لحظه ی عزیمت فوتون ها از منبع تابش را به سادگی بازسازی می کنند.

 

در آثار بعدی، گوی های شیشه ای آرام آرام فلزی شدند، رنگ هاشان دگرگون شد و از هم شکافتند و اندک اندک از ساحت گوی فاصله گرفتند. این بار شعاع های نور دیگر نه از سطح گوی که از درون آن به بیرون می تابند. شعاع ها، دیگر این بار از جنس گوی اند. گرجی از این مرحله نیز آرام آرام عبور می کند و در واپسین آثار شعاع ها از منبعی نا معلوم به درون جذب می شوند. گوی های «جاذب» را شاید بتوان بازنمایی شاعرانه سیاهچاله های فضایی دانست. سیاهچاله های فضایی که حتی فوتون های تابیده از سطح شان را جذب می کنند تا ابد برایمان نادیدنی باقی می مانند (چرا که به سادگی ادراک دیداری ما از جهان وابسته به فوتون هایی است که از سطح مورد رویت شده به چشم ما می رسد). هوراد گرجی تلاش کرده است این نادیدنی های ابدی در سطحی خیالی به تصویر درآیند. 

 

او مخاطبان را دعوت می کند درون کره های شکافته را تماشا کنند، درون درخشان و پرداخت شده ای که بناست «درون» بماند و خود را به رخ نکشد،بیش از پیش خودنمایی می کند و در قیاس با سطح ناهموار کره ها قرار گرفته و مخاطبان را به گذشتن از حجابِ پوسته فرا می خواند. مجموعه ی تازه ی گرجی از این راه چکامه ای در ستایش «کشف راز» است. او گوی های سربه مهر اش را گشوده و در برابر مخاطبان گذاشته تا ایشان، از مرز پوسته ی ضمخت گذشته و لایه های درخشان هر یک از این عناصر کیهانی را تماشا کنند.

 

سیاهچاله ها همه چیز را به درون می کشند، این جا هم سطح صیقلی و مقعر درون گوی (که بدل به آینه ای ناودیس شده است) تصویر جهان پیرامون ما را در سطحی کوچک بازتاب می دهد. ما بی آن که فرصت گریختن داشته باشیم گرفتار گوی ها می شویم. این استعاره بار دیگر حضور سیاهچاله ها را در مجموعه ی تازه ی هنرمند پر رنگ می کند؛ سیاهچاله هایی کوچک اما قدرتمند که رهگذران را به درون فرا می خوانند!

 

 

 

علی اتحاد- پاییز 92