به نظر می رسد سمیه عبداله پور، قبل از اینکه فرآیند شیرین و خیال انگیز کارش را در چارچوب های خشک و ترکیب بندی های منطقی گرفتار سازد، با ممارست بسیار واژگان بصری کارش را کشف می کند. او آنقدر فرصت دارد که به زودی جملات بدیع و شعر تصویری اش را از دل این گام های نخستین خلق کند.
این هنرمند جوان موضوعات مورد علاقه اش را بر اساس حساسیت های طبع هنرمندانه اش، تصحیح می کند. گویی او نمی خواهد حرفهای بزرگ و جدی را در کالبد آثارش وارد کند، او در لحظه اجرای نقاشی هایش منطق و عقل متعارف را موقتا" کنار می گذارد تا با فراغ بال بیشتری پای به عرصه رویاها و تصورات کودکی بگذارد. به همین سبب در تابلوهایش خیال کودکانه موج میزند. شاید از همین روست که همه چیز در این تابلوها با چشمانی رازآلود و پرسشگر به ما خیره می شود. دنیای نقاشی های او سرشار از مهربانی و پاکی است. نقاشی هایی که موزون و خوش آهنگ هستند. نقاشی هایی ساده، ولی نه ساده لوحانه، کودکانه اما نه بچگانه.
در تبارشناسی آثار سمیه عبداله پور، متوجه دو وجه توامان می شویم: 1- تصویرگری، 2-نقاشی. گفتنی است که حرکت همزمان "تصویرگری" و "نقاشی" در مواردی شانه به شانه و در مواردی نیز همچون یه تعارض در طول تاریخ هنر مشاهده می شود.
او از جمله نقاشانی است که به وجه شبح گونه و رازآمیز پدیده ها نظر دارد. او از دو عنصر "تصور" و "تخیل" توامان بهره می گیرد. تخیل به عرصه غیر واقعیت تعلق دارد اما تصور با واقعیت مرتبط است. اگر تخیل متعلق به فردی با قوه تصور مناسب باشد دارای این توانایی است که تاثیرات خود را بر واقعیت مشاهده کند. هنگامی که تخیل به عنوان عاملی تسریع کننده برای تصور عمل کند فرد قادربه خلق آثاری بدیع خواهد بود که تا آن زمان دیده نشده است. تخیل عامل تسریع کننده تصور است در حالی که تصور نوعی صافی است که تخیل برای پیوستن به واقعیت باید از آن بگذرد.
سمیه عبداله پور از دیدگاهی متمایز از دیگر افراد به واقعیت می نگرد و به آن ها سبک خاص خود را می بخشد برخی از آنها را می زداید و در ذهن خود مدام تغییر شکل می دهد. او راهی برای بیان درونیات خود یافته است. هنر سمیه عبداله پور چه کودکانه و چه پخته چه سنتی و چه غیر سنتی تعادلی میان کار خلاق و روزمرگی است. او کار خلاق را برگزیده است.