کتاب‌خوانی برای خیابان‌های تهران
مریم فیروزی
افتتاحیه جمعه 22 اردیبهشت 1396، ساعت 16 الی 22
نمایشگاه تا 3 خرداد ادامه دارد.
بازدید همه روزه از ساعت 10 الی 21
جمعه ها از ساعت 16 الی 22
کریم خان، بین ایرانشهر و ماهشهر، شماره 148، گالری ثالث

ویترویوس معمار روم باستان برای اولین بار مفهوم خیابان را به کار گرفت. و با توصیف مناظر خیابانی به سه دسته‌ی حزن‌انگیز، خودمانی و افسانه‌ای آرایش فضاهای شهری را از هم متمایز کرد. اما میان آشفتگی مداوم تهران، تصاویر پیوسته حزن آلودترند تا افسانه‌ای. رابطه‌ی من و شهر همواره به امری پیچیده بدل می‌شود مادام که در حرکت‌ام و تصاویر شهر چه حزن آلود و چه خودمانی بی هیچگونه توقفی پشت سر هم محو می‌شوند. من با پناه گرفتن در میان دیوارهای خانه، آشفتگی حزن آلود تهران را در قلب خیابانها باقی می‌گذارم. تخیلاتم میان دیوارهای آپارتمان شخصی‌ام با کتاب‌هایی که از سر و روی دیوارها بالا می‌رود، محبوس شده‌اند. هر روز ما مسافرین شهری تخیلات و آرمان‌هایمان  را در خانه جا می‌گذاریم و بی آنکه در مناظر حزن‌آلود، خودمانی و افسانه‌ای تهران، نگره‌ای بیابیم، به همراه هزاران همسفر دیگرخیابان‌ها را به سرعت طی می‌کنیم. آنقدر که مسیر سفر فراموش می‌شود و تنها مبدا و مقصد باقی‌می‌ماند. خیابان تبدیل شده است به محلی برای سبقت، نه مکانی برای پیمایش. مکانی که خاموش است، در حالیکه می‌تواند  داستان زندگی جمعی را بگشاید. محلی باشد از همپوشانی تخیلات فردی، تا تخیلات و خاطرات جمعی شکل بگیرد.
از این رو به خیابان می‌آیم. لحظه‌ی شخصی‌ام را عمومی‌ می‌کنم. کتاب می‌خوانم. تخیلاتم را با شهر می‌آمیزم. مقابل دریچه‌ی دوربین قرار می‌گیرم و برای لحظه‌ای خودم را میان تخیلاتم متوقف می‌کنم. شاید در این صورت برای ثانیه‌ای بایستیم. نسبتمان را با هم بیابیم. خیابان را به محلی برای تامل و مکانی برای تعامل تبدیل کنیم، تخیل شهر را گسترش دهیم.

Reading for Tehran Streets
Maryam Firuzi
Opening: May 12 , 2017 | 4:00 to 10:00 pm
The exhibition will be continued up to May 24th, 2017.
Visiting Hours all Days: 10:00 to 21:00 pm
Friday: 4:00 to 10:00 pm
Saless Gallery, No.148, Between Iranshahr and Mahshahr, Karimkhan

Vitruvius, the Roman architect, used the word Street for the first time and by describing its sceneries, divided urban sites into three categories: Tragic, Comic, and Satiric. In Tehran’s continual turmoil, the scenery is more tragic rather than satiric. My relation with the city is always turning into a complex, as long as I am moving in the street and its sights, tragic or comic, fades away with no pause. I find shelter among the walls of my house, and leave behind the sad turmoil of Tehran in the heart of its streets. My imagination is trapped among the books which have covered the walls of my apartment. Each day, we the urban travelers leave our imaginations and dreams in our houses, and without finding any perception in the tragic, comic, and satiric scenery of Tehran, along with other fellow passengers, pass through the streets, so fast that we forget the route, considering only our beginning and destination. Streets have become a place for overtaking not for contemplating. A place which is uncommunicative, rather than being our collective life story. It can be a place to overlap our personal imaginations to form the collective memory of the city.
Hereon, I step into the city. I make my personal moment public. I read books. I intermix my imaginations with the city. I sit in front of the camera and for a moment I freeze myself among my own imaginations; maybe it would make us stop for a moment and find our relation with each other. It might make the streets a place for contemplation and communication, and extend the spirit of the city.