;
این چیدمان یادبودی برای گفتوگوی مذهبی و بینافرهنگیست که توسط انجمن صفاخانهی اصفهان در سال 1902 در ایران ارائه شده بود. در این چیدمان از ویدیو و فضاهایی در جعبههای چوبی با ابعاد و اشکال مختلف، برای یکی کردن تجربهی دیداری مخاطبان در دو محل برگزاری کاملاً متفاوت استفاده شده است؛ گالری ابد در ایران و مرکز فرهنگی-هنری هالیوود در فلوریدای امریکا. ترتب این چیدمان مخاطب را به کنکاش ایدهی تخیل و واقعیت در سه وجه مختلف فرامیخواند. چه چیزی واقعی و چه چیزی غیرواقعی است؟ آنچه را که میدانیم، چگونه میدانیم؟ برای اجتماعاتی که جامعهی ما در آن سازماندهی میشود، سیستم یک استعاره است؛ هزارتویی از فضاهای بسته که مردمان فرهنگهای مختلف برای تعامل و ارتباط با آن دست و پنجه نرم میکنند. از جوامع مجازی گرفته تا تودههای نسبتاً فیزیکی و فرهنگی، جامعهی ما مملو از مرزها و موانع در فضا و درک برای کسانی است که برای مدت زمان مدیدی اینجا بودهاند و نیز برای آنهایی که به تازگی به اینجا آمدند. این چیدمان سردرگمیهایی را که ممکن است تحت این شرایط افزایش یابند، پیش روی ما قرار میدهد. چشماندازی از موجودیت انسان که در آن هویت، مفهوم خود و سوءتفاهم دیگری، همه و همه بخشی از تجربهی روزانهی یک فرد است. هر جعبه محدودهای از کنترل و تسلیم شدن است که با آنچه مخاطب در ابتدا میبیند و آنچه که میتواند از طریق ویدیو در درون خود کشف کند در تضاد است.