انسان در ساختار زندگی مستغرق می شود آنگاه این آغازی است برای فراموشی وجودش در جهان، تنها حوادثی که بر مبنای غیرمنتظره تعریف شده اند، گاه گاهی ما را از این فراموشی بیرون میکشند.انسان معاصر در حصار تنگناهای اجتماعی و ساختارهای متناهی قرار گرفته است.بازیابی معنای خودتنها با نیروی اندیشه است که بیدار می شود.این در حالی است که ما در عصر آگاهی و اندیشه زندگی میکنیم، آرمان های انسانی در پرتو حقیقت، انسان را به مثابه موجودی تعالی یافته، فارغ از قید و بندهای اجتماعی به وجود اصلی خود نزدیک می کند. چرا که حقیقت فراسوی ارزش های خود ساخته، در خودآگاه انسان معنا میابد و این واقعیت که اندیشه انسان فراتر از زمانه خویش حرکت می کند با زبان بی بدیل تصویر صورتی از معنا به خود میگیرد.

مینوش حقیقی