کویر!
مأمنی از سکوت است
جایی در بین نت های هستی که آوای خود را برای اهل دل بازگو می کند.
کافی ست چند ساعتی در کویر غرق شوی تا داغی شن ها، تو را آرام کند. خطوط
منحنی رمل ها چشمانت را گرم کنـــد و تن ات را به رقــص در آورد. نـــورانی
شب هنگامش تو را به وسعت کهکشان ها پرواز دهد. جملگی مدهوشت کند تا تنها
چشم شوی، گوش باشی و حضور.
لحظه ای که از میان خطوطی درهم و آشفته دل برکنی، و نرم، موزون و ساده خودت
را در آغوش گیری و "یک" شوی.

با به تن آویختن زیورهایی از جنس کویر، هر روز سفری می کنیم به گوهر سکوت درونمان و حقیقت هستی را آرام به گوش جان می سپاریم