بی نام بَرایِ بیژَن و مَنیژه

تا هنگامی که یک اسیر در جهان وجود دارد، آزادی وجود ندارد. 
-سارتر

داستان بیژن و منیژه از شاهنامه ی فردوسی برای من مترادف با تنهایی انسان معاصر است.
فضای پاسیو با ارتفاع بلندش، چاهی شد برای بیژن، چاهی که بیژن (انسان) روزها و شب ها را در تنهایی سپری کرد. چاهی که درون آن طبقاتی ساختیم.
سازه های دوکی شکل با منطق معمارانه، برج بابل را یادآور است. برج بابل به عنوان افسانه ی اصلی علت پیدایش زبان های مختلف دانسته می شود: در سرزمین شنعار در بابل، پس از سیل عظیم، آنان توافق کردند که برجی بلند بنا کنند تا به بهشت برسند. خداوند زبان آنان را مختلف قرار داد تا حرف یکدیگر را نفهمند و آنان را در زمین پراکنده ساخت.
برج ما اما سر به زمین دارد، برجی وارونه. جایی که فکر می کنیم به رستگاری رسیده ایم، سقوط می کنیم، سقوطی پی در پی، به زیر می آییم.
تنها ماندن سرنوشت محتوم انسان است. جهان ما جهان رنج و بیدادگری است. این بیدادگری ها از خود ماست و این ما هستیم که به بیدادگری تن می دهیم.