یادداشت احسان براتی برای نمایشگاه زمین بازی:

 «زمین‌های بازی فضاهایی هستند شهری که می‌توان آن‌ها را خارج از دایره تعاریف مکان های شهری به فضاهای گسترده‌تری تعمیم داد که همه می‌توانند در آن زمین خود را داشته باشند و به بازی‌های ذهنی یا واقعی مشغول شوند. این نوع مشغولیت را می‌توان از جمله روش‌های کارآمد در جهت دستیابی به هنر کمتر حکومت شدن دانست، هنری که سعی می‌کند از اقتدار بی‌چون و چرا پیروی نکند و حقیقت را در تناسب با دلایل خود تعریف کند. دستاوردی که این بازی به همراه دارد، مجموعه‌ای است از تجربیات شخصی که بخشی از آن قابل بازنمایی می‌شود. نوعی از بازنمایی که دغدغه اصلی آن محتوا نیست بلکه بر آنجا بودن موضوع تاکید می‌کند و از این رو در نظام‌های طبقه‌بندی معنایی نمی‌گنجد، نظامی که همه چیز را در گروه‌های اصلی و حاشیه‌ای، مربوط و نامربوط یا حتی خوب و بد دسته‌بندی می‌کند. اگرچه این رویکرد با پوزخندی به نظام‌های قدرت همراه است، اما همیشه در رابطه‌ای اساسا سردرگم با آن و جهان اطراف باقی می‌ماند. چرا که از یک طرف این بازی سویه‌ای انفعالی و غیرمداخله جویانه دارد که از جنس دیدن و ثبت کردن است و از طرف دیگر آرشیوی بزرگ پدید می‌آورد که واقعیت را امری متکثر معرفی می‌کند و از این راه نظام‌های ارزشی حال و گذشته را نقد کرده و در مقابل آنها ایستادگی می کند.»