سحرگه رهروی در سرزمینی
همی گفت این معما با قرینی
که ای صوفی شراب آنگه شود صاف
که در شیشه بماند اربعینی

زمان و زمانه غدار این بی وفایی را به جان خویش حمل کرده از ازل تا به امروز روز و تا به شب انسان بی پناه ، انسان دلداده ای که از مأمن خویش به هواخواهی آن مهرگیا دور افتاده است و بر این دوری مرثیه ها سروده است. 
فکر و اندیشه و یاد و کلمات ، تنها میراث اوست از عالم پاک ، عالمی که به جاودانگی در ملک ، دل ازو کند و خدای خویش را به کثرت کشاند،  باشد که ظهور و اظهار حق بر پیشانی آدم داغی نهد تا بدان ، سجده گاه زخم خورده خود را بر خاک فروتنی خوش بساید. 
فکر و اندیشه و یاد و کلمات ، ارکان حقیقت انسانند و این چهار باهم ، به قوه خاتم انبیاء قوام یافت و رکن فکر و تفکر در جان حضرت ابوتراب درخشید و یاد را حسین بن علی به عرصه عاشورا انداخت. کلمات اما ، قرآنی ست از یک سو خالق کلام و از سویی تکلم پرور در هیمنه مخلوق تا مهر و تعشق و شیدایی انسان غریب بدین رکن رکین بر بارگاه آگهی عرضه توانست شد.
در این میان کاتبان از سلاله مدرکانی اند که فهم این فراق به وادی حزن شان انداخته و دل و دست در میان کلمات برده اند تا بدین مهرورزی سهم ادراک جانی خویش را در هیاکل صورت بر حقیقت و خدای خویش ابراز توانند کرد. 
آنچه امروز شاهدیم فعل کاتبانی ست که عشق را از سلاله نبی وام کرده اند و با کلماتی خوش تراش عشق را عاشقانه به تکرار میشوند و خون قلم خویش را از حضرت کاتب اول اخذ کرده و در صفحه مشق خویش بر محبوب ازلی رمز دلدادگی ابراز میکنند تا در جان کلامشان قصیده فراق به بروز اندر افتد تا قدر و قیمت معشوق را نجوا توانند کرد. 
این اکنون سیاهه های پیش رو اندک سوگواره ای است بر ظلمی که از انسان بر انسان روانه گشت باشد تا بدین تلاش ، گوشه ای از خورشیدی که بر نی درخشید تا ابد عاشقان را سر بلند گرداند به عرصه فهم نزدیکتر افتد. 
شبنم درین بهار دلیل نشاط نیست
صبحی ست کز وداع چمن گریه میکند.
حمید عجمی