رَدماند، به ساده‌ترین شکل، ردپای ذهنیات محض آدمی در دنیای ملموس اوست؛ همه آنچه از آنها درک فیزیکی نداریم و به واسطه باورهای خودمان، جامعه و سنت‌ها بر پیکره‌ی حیات ملموس و روزمره‌مان باقی مانده است. مصداق این ردپا شاید در باورهای مذهبی، خرافات، باورهای ملی و خانوادگی قابل مشاهده باشد. فی‌الواقع این باورها، متافیزیک حضوری را می‌سازند که در غایب‌‌ترین شکل ممکن قرار دارد. درست همچون مثال‌های افلاطون که مبنای همه حقایق جهان فیزیکی هستند اما در غیاب محض قرار دارند.

فهم و درک ملموس جهان در مواجهه با این حضور غایب به شکلی بی‌پایان نیاز به واسازی را می‌طلبد. واسازی در این مجال ضروری است؛ اما نه یکباره و فوری. چرا که آدمی جز همین زبان، فرهنگ و تاریخ گزینه‌ی دیگری در پیشرو ندارد و این ملغمه‌ی آمیخته به متافیزیک همه‌ی جهان و فهم آدمی را می‌سازد و یکباره خراب کردن آنها مقارن با آوارگی انسان و فرهنگ چندهزارساله‌ی اوست.

در فضای تجسمی، پسمانده‌های این ردپاها در گوشه گوشه‌ی طرحها، ضرب‌قلم‌ها، رنگ‌گذاری‌ها و ساخت‌های حجمی و زمانیْ خود را در اشکالی نوستالژیک، اسطوره‌ای و آیینی نمایان می‌سازند و از آنجا که ما قادر به کنارگذاشتن ناگهانی آنها نیستیم، بایسته‌تر آن است که بر آنها انگشت بگذاریم و در پی شناخت آنها برآییم تا شاید جایگزینی انسانی‌تر و ملموس‌تر از ایده‌ها و خاطره‌ها برای آنها بیابیم.

بهار ۱۳۹۷ - حیدر زاهدی