تنها تفاوت این مجموعه با گذشته، سوگواری درونی تری است بدون فریاد. هویتی است پیش از رها کردن و رها شدن. شاید که باز روایت قصه گذشته ای آلوده به تکرار باشد. اما با توجه به تمام پیشرفت های روز در زمینه دانش و فرهنگ و تجربه تجدد برای زنان امروز باز هم هستند زنان، مادران و دخترانی که نمی توانند عمل کنند و به رویاهای خود دست یابند، پس نگاه می کنند. نگاه اگر نتوانند، حس و ضبط می کنند. هر رنگ و هر لبخند در آنها اثری جاودانه می یابد. زیرا که از کودکی ارتباطی درونی و فراتر از دیگران با طبیعت برقرار کرده اند. گویی سرنوشت آنان جایی خارج از وجود خودشان گسترده شده است. مانند کودکان قادرند به تماشای آنچه پیدا و پنهان است. جای آنکه به نصیب خود بسنده کنند، دلبسته معنای آن می شوند. دلبسته ضبط اشیا و هر آنچه رویای آنان را می سازد. انتظار رسیدن را با آن سر می¬کنند و تصویر سازان ماهری برای به سر رسیدن هستند. به قول سیمون دوبووار، رویای موفقیت انتقالی در زن پابرجاست و کمال پذیری خاص او را مهار خواهد کرد.