در چند روز گذشته مردی با لباس مبدل به سمت مونالیزا یک کیک خامه‌ای پرتاب کرد. هرچند که به دلیل وجود حفاظ شیشه‌ای، آسیبی به این اثر وارد نشد اما آیا این آخرین حمله به سمت آثار هنری برجسته است؟
برای پاسخ به این سوال به تاریخچه‌ی حملات وندالیسم به مونالیزا می‌پردازیم.
در آخرین حمله‌ای که به مونالیزا صورت گرفت، شاهد پرتاب کیک خامه‌ای به مونالیزا از سمت مردی که خود را فعال محیط زیستی می‌خواند، بودیم. مطابق گزارش مارکا، این فرد با استفاده از ویلچر و کلاه‌گیس سعی در مخفی نگه‌داشتن هویت خویش داشت. او ناگهان از روی ویلچر بلند شد و کیک را به سمت این تابلوی مشهور پرتاب کرد.
این اتفاق علاقه‌مندان به هنر در سراسر جهان را شگفت‌زده کرد. این نخستین‌بار نیست که تلاش‌هایی برای تخریب آثار هنری صورت می‌گیرد و قطعا آخرین‌بار نیز نیست.
در اوت ۲۰۰۹، یک زن روسی که از به دست آوردن ملیت فرانسوی ناامید شده بود، یک فنجان سرامیکی به سمت مونالیزا پرتاب کرد او نیز بلافاصله پس از حمله دستگیر شد.
در سال ۱۹۵۶، مرد بی‌خانمانی که به دلیل سردی هوا به موزه پناه آورده بود، به سمت این تابلوی معروف سنگ پرتاب کرد.
یکی از معروف‌ترین حملاتی که به این تابلو وارد شد، همان سرقت معروف است که مونالیزا را به شهرت جهانی رساند. مونالیزا پس از ربوده شدن از موزه لوور در سال ۱۹۱۱ به شهرت عمومی رسید. این تابلو تا دو سال بعد ناپیدا بود تا زمانی‌که سارق این اثر هنری، وینچنزو پروجیا سعی داشت با یک فروشنده ایتالیایی تماس بگیرد.
البته که مونالیزا تنها اثر هنری‌ای نیست که مورد حمله واقع شده است.
در سال ۲۰۰۸، یک زن کامبوجایی نقاشی کاملا سفید سای تومبلی را بوسید و یک رد قرمز‌رنگ از لب‌های خود بر آن جای گذاشت. او علاوه بر جریمه به انجام خدمات اجتماعی محکوم شد.
در سال ۲۰۰۷ یک گروه موفق شدند به موزه اورسی پاریس نفوذ کنند و تابلویی از کلود مونه را پاره کنند.
در سال ۲۰۰۶، فواره مارسل دوشان توسط یک هنرمند فرانسوی با نام پیر پینونسلی و با چکش مورد حمله قرار گرفت. او اقدام خود را یک اثر هنری و ادای احترام به دوشان و دیگر هنرمندان دادا نامید.
هنوز پس از گذشت سال‌ها عوامل اصلی وندالیسم مشخص نیست. بسیاری معتقد هستند که این اعمال از اختلالات روانی افراد نشأت می‌گیرد و عده‌ای دیگر نیز معتقدند که بسیاری از اعمال وندالیست‌ها، نوعی اعتراض و واکنش نسبت به رخدادهای اجتماعی-سیاسی یا اقتصادی است. با این‌حال این آخرین‌باری نخواهد بود که آثار هنری مورد حمله‌ی عده‌ای قرار می‌گیرد. و سوال اصلی این‌جاست: آیا دولت‌ها، موسسات فرهنگی و … باید این رفتار تخریب‌گر را به عنوان یک کنش اجتماعی بپذیرند یا همچنان حفاظت از آثار هنری را همانند یک گنجینه ملی ادامه دهند؟
تنظیم خبر: الهه رمضانی مقدم
منبع: Firstpost
