ایران درودی، نقاش سرشناس ایرانی، کارگردان، نویسنده، منتقد هنری و استاد دانشگاه رشته تاریخ هنر بود. برخی سبک آثار او را بین سورئالیسم و سمبلیسم می خوانند. سه عنصر اصلی نور، حرکت و زمان عناصر جدا نشدنی آثار ایران درودی به شمار می رود. مجله کافور، چاپ فرانسه، در نقد آثار درودی فضای کارهای وی را شبیه آثار سالوادور دالی و ماکس ارنست دانست. او از پیشگامان نقاشی معاصر ایران به شمار می‌رود و دهه‌های پیشین، از معدود چهره‌های مرتبط و شناخته شده در جامعه هنری جهان بود. او از شاگردان سالوادور دالی بود؛ سبک او در نقاشی از آمیزه‌های مطلق‌گرا و نسبی‌گرا گذر کرده و به سوی نوعی نگاه گسترده و عمیق در گذر بود. مناظری که درودی به تصویر کشیده عموما حاشیه کویر و گل‌هایی خاص با دیوارهایی شیشه‌ای و افق است که آثار او فضایی عمیق بخشیده‌اند.
او نمایشگاه های مختلف داخلی و خارجی از آثار خود، که تعداد آن ها به بیش از ۵۶ نمایشگاه می رسد، برپا کرده است. درودی به تهیه کنندگی و کارگردانی فیلم های مستند بی شماری از جمله مستند بیینال ونیز، پرداخته است.
درودی در ۳۳ سالگی از سوی یک شرکت آمریکایی سفارشی برای اجرای تابلویی از پالایشگاه ها و لوله های انتقال نفت ایران دریافت کرد. انتشار این اثر در اکثر مطبوعات مهم آمریکا سبب موفقیت و اعتبار زیادی برای او در داخل و خارج از ایران شد. او همچنین در سال 1343 به عضو کنگره ی بین المللی هنرمندان و منتقدین ریمنی، وروکیو، و سان مارینو ایتالیا در آمد.
ایران درودی در آبان سال ۱۴۰۰ در سن ۸۵ سالگی در بیمارستان دی تهران درگذشت.
