شادی یوسفیان در شانزده سالگی به ایالات متحده مهاجرت کرد. او زمانی که فاقدِ مهارتِ لازم برای بیان خودش به زبان انگلیسی بود، احساس کرد که مجذوب هنر شده است تا نگرش و تجربیات‌اش را به زبان آورَد. یوسفیان هر دو مدرک کارشناسی و کارشناسیِ ارشدِ هنرهای زیبایِ خود را در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۶ از دانشگاه ایالتیِ سانفرانسیسکو دریافت کرده است. آثار شادی به مسائل شخصیِ زندگیِ معاصر، و مشخصاً، هویت فرهنگی و تجربه‌یِ انسان مهاجر می‌پردازد. آثار او، به عنوان مهاجری ایرانی، موضوعاتی را منعکس و مطرح می‌کند که بر درون‌مایه‌هایی جهان‌شمول نظیر فقدان، آوارگی، از خود بیگانگی، و بازآفرینی دست می‌گذارند. همه‌یِ آثارِ شادی تا به امروز تمایل به توصیف و تلخیصِ قسمتی از ماهیتِ زندگی‌‌اش به‌عنوان یک مهاجر، و نیز پیوند آن به تجربه‌ای فراگیرتر را بازتاب می‌دهد. آثار او هم گونه‌ای از ازهم‌گسیختگی و فروپاشی را نشان می‌دهد و آن را گسترش می‌دهد، و هم کوششی برای بازآفرینی و بازسازیِ خود در یک بسترِ اجتماعی و فرهنگیِ نوین.
در هر یک از این مجموعه‌ها، شادی ا تکنیک‌هایی را به کارمی‌بَرَد که به نظر می‌رسد تنها با اسفاده از ویژگی‌هایِ خاصِ هر عکس، آسیب رساندن به نگاتیو و غیره، همه‌یِ نامه‌های تشریحی را تخریب و تحریف می‌کنند و آن‌ها را به‌عنوان بخشی از یک تصویرِ جدید دوباره سرهم‌بندی می‌کند؛ تصویر جدیدی که خاطره را هم به‌سان گذرِ زمان توصیف می‌کند و هم به‌مثابه‌یِ نگاهیِ دوباره به چیزی تازه از سر اراده. این فرآیند اثرِ تقارنی (انعکاسی) گذشته و حال را القاء می‌کند، و در عین حال، هم تحریف و هم بازسازی را صورت‌بندی می‌کند.
