پریزاد در توصیف این نمایشگاه چنین می نویسد:

«همه چیز را می‌شکنم، تا به ناب ترین قطعه‌ها برای اجسام تابلو‌هایم دست یابم، اما شکشتنم همانند شکستن یک شیشه و جفت وجورکردن قطعه‌های به جای مانده از آن نیست. بلکه من به اشیاء تابلو‌هایم می‌گوییم که چگونه بشکنند. آیا تا به حال به پشت دست خود به دقت نگاه کرده‌ای، تو نیزدر حال شکسته شدن هستی و با گذر زمان هر یک از این شکست‌ها بیشتر و حرف‌هایشان گویاتر می‌شود و سرانجام به ذات خود می‌رسند.»