تخیل یکی از ارکان مهم در روند زایش اثر هنری است، بخصوص اگر ارائه تصاویر بصورت فتومونتاژ رخ دهد. تخیل می تواند به مثابه گفت و گویی باشد میان هنرمند و بخش های سرکوب شده ناخودآگاه همچون آمال و آرزوها که از این طریق جنبه عینی به خود گرفته و به تصویر در آیند. همچون اتفاقی که در آثار کاترین نظری رخ داده است. آرزوها و آمال سرکوب شده یک زن که در قالب اشکال و المان های مختلف خود را بروز داده اند. 
بال های شکسته و در حال سقوط هواپیماها، اسب زخمی که یارای بلند شدن ندارد، مبلی کهنه و دور افتاده در اطراف شهر و المان های دیگری که تک تک شان می توانند نشان از اتفاقات و گذشته یک فرد باشند. 
این مجموعه به دنبال نشان دادن تجربیات رمانتیک گونه هنرمند نیست تا از طریق آن بخواهد بر ذهن مخاطب پایکوبی کرده و خود را داغدار اتفاقات گذشته خود بداند. کاترین نظری در این مجموعه سعی می کند پا را از دنیای شخصی و تجربیات زیسته خود فراتر گذارده و زن را در قالب یک شخصیت قهرمان گونه جلوه دهد. زن در آثار او در یک مواجهه پایاپای با گذشته و آینده خود به تصویر کشیده می شود که نه مسلح به توپ و تانک است و نه دیگر سلاح های مدرن. سلاح او ایستادگی و صبر است. زنان در این تصاویر، در برابر جنگ و خونریزی، زایش و تولدی دوباره را هدیه می دهند. 
اما این مواجهه خیالی هیچ پیروزی نخواهد داشت، تنها خیال است که برتری می جوید و ما را هر چه بیشتر در خود فرو می برد.
صمد قربان زاده