آرش میرزایی قاضی:

زمان که می گذرد دیگر جایی را برای بازگشت باقی نمی گذارد. اکنون شاید باید نگران بود؛ نگران تَرَک روی دیوار؛ نگران اقاقیا؛ نگران حالِ خانه؛ هر بار که به خانه بازگشتیم راه رسیدن به آن را گم کردیم یا اگر در این راه پی چیزی بودیم آن را پیدا نکردیم چون یا از جلوی دیدگانمان محو شده بود و یا چیزی جایگزینش شده بود؛ چیزی شبیه یک تغییر؛ یک فقدان. بازگشت به شبیه یک غریزه اساسی است که به زندگیمان در این دنیای گیج کننده و دائماً درحال تغییر، یک حس استمرار و ایمنی می دهد. بازگشت به تصاویر گذشته که تنها در ذهنمان مرور می شود و آن چه که اکنون در زمانِ حال در واقع نقش می بندد تفاوتی را نمایان می سازد که شاید تنها برای نگارنده قابل لمس باشد؛ بازگشت به آن چه که بوده و اکنون تغییر کرده. شاید وجه مشترک عکس ها همین تغییری باشد که حاصل از گذشت زمان طی لایه های مختلف زمانی از گذشته تا حال بوده و این موضوع نه تنها با وجه تاریخی بلکه با وجه روان شناختی برایم همراه بوده است. این عکس ها حاصل رفت و برگشت های هر ساله من به شهر کاشان است. 

شاهین دانشفر: روز برای شب

به واسطه‌.ی ابزار عکاسی آنالوگ، گاه اتفاق (شیمی) از خودآگاه‌. عکاس پیشی می‌.گیرد، تا جایی که واقعیت عینی (فیزیک) تغییر ماهیت می‌.دهد و به دیگری بدل می‌.شود. در چنین حالتی عکاس تنها فاصله‌.اش را با واقعیت پیرامونش به حداقل رسانده و فقط تا لحظه ثبت تصویر پیش می‌.رود. به بیان دقیق‌.تر، از لحظه عکاسی تا آخرین مرحله فرآیند ظهور، تصویر نهایی در حال زیست، تغییر و دگرگونی‌.ست. این پروسه به من این امکان را می‌.دهد تا از ثبت صرف واقعه فراتر رفته و چیزی را ثبت کنم که در نقطه‌.ای فراتر از خودآگاه من و جهان پیرامونم حضور دارد. به عقیده من فیلم عکاسی همانند انسان زنده‌.ایست که بنا به احوال و احساسش تصاویر را در خاطره‌.اش ثبت می‌.کند. عکسهای این مجموعه بر روی فیلم ۱۳۵ تاریخ گذشته ثبت شده اند. متن‌.هایی که به همراه مجموعه ارائه شده به صورت تصادفی از اشعار شعرای معاصر بریده شده‌. و به وسیله موتور ترجمه گوگل به فارسی برگردانده شده‌.اند. این تجربه برای من تلاشی‌.ست در جهت بازسازی رفتار عکاسانه‌.ام با عنصر اتفاق در متن.