آنچه هستی چرا نباید...؟ آنچه نیستی چرا باید...؟
این علامت سوالیست که مدت ها مثل چراغ های راهنمای چهارراه های شهر در ذهنم روشن و خاموش می شود.
کوشیدم این تمایل به دوگانگی یا دیگرگانگی را با نقاشی تصویر کنم. با رنگ.
من به واسطه ی رنگ ها بودن را دوست تر دارم.

شتاب گلوله ای بی تقصیر ،  خرناس خرس گریزلی ِ در زنجیر ،  ضمیر ناخودآگاه کرمی که پیر می شود، و میانجی گری بز کوهی ای که دیگر نمی چَرَد!  برای پایان بخشیدن به جنگ، قبیله سوز ِ نَر بُز های عصیان گر!  تمایلات ما برای کشف آنچه که بیرون ما میگذرد! من تمایل دارم بخاطر فنجانی از چای، از هندوستان گرمای هیجان تیز، بگذرم.  سربه نیست شوم از قرار نامعلومی ها، در ذهنم متمایلم به ارتباط ِ لحظه ای خاص که شاید تا ابد همسفر روح،  بدن و جانُ جمجمه ام شود. 

رئوف فلاح
شهریور 
نود و هشت