… می‌نشیند روی لبه‌ی کندِ زنگاربسته‌ی سایه‌های بلند و تماشا می‌کند؛ هم‌چنان که خانه‌هایی که از ساکنانش خالی‌ست ما را فراموش می‌کنند…
و این اتفاقی نیست که هرروز از پس این خاکستری‌های پستِ ته‌نشین، به گذر زمان که همیشگی‌ترین فرسودگیِ خاموش است، نگاه می‌کنم و همه‌چیز را فراموش می‌کنم.
-علیرضا چلیپا