افسانه و ریاضی
۱۳۸۹ - ۱۳۵۶
در دهه ۱۳۵۰ صادقی یک بعد سوریالیستی به کارهایش اضافه کرد که بر مهارت و روش‌های فنی او در سبک‌های ایرانی (از مینیاتور گرفته تا نقاشی‌های قهوه‌خانه‌ای) استوار بود. برای بیش از سه دهه، صادقی به خلق صدها نقاشی و طراحی فوق العاده که ترکیبی از داستان‌ها و افسانه‌ها بودند و یک آگاهی و شعور جمعی را روایت می‌کردند (از طریق ابعاد چند لایه تصویری در هر قطعه هنری) پرداخت. اگرچه سوریالیزم هنوز هم در آثار صادقی هویدا است، ولی این دوره خاص نمایش قوی و چشمگیری از سوریالیزم در تاریخچه حرفه‌ای اوست. این نوع از بیان، عملی طبیعی است که به گذشته و یا حال تعلق نداشته و تاریخی به بلندی تصویرسازی ایرانی دارد. در مرز بین سوریالیزم و اسطوره، صادقی اجزا مختلفی را در نقاشی‌هایش بکار می‌گیرد که نه تنها در مفاهیم اسطوره شناسی، بلکه در نمادشناسی نیز قابل تشخیص هستند. تجارب عاطفی و تعمقات اندیشمندانه او از نگرانی‌ها و دغدغه‌های شخصی عبور کرده و به یک آگاهی جمعی می‌رسند. داستان‌های افسانه ای گسترش یافته و صرف نظر از سن، نژاد، و حرفه شان به توده‌ها می‌رسند.