نقاشی­‌های مسعود کشمیری نشا­ن­‌دهنده­‌ی دغدغه و علاقه­‌ی وی به پیکره­‌ی انسان و بیان کیفیات درونی و بیرونی آدم­‌هاست. او در تلاش است یک راه ارتباطی و یک گفتگو میان اندام انسان و مخاطب ایجاد کند.
کشمیری در آثارش با اختیار پس­‌زمینه­‌ای مشترک و انتخاب فیگور زنانه مجموعه­‌ی واحدی را به وجود آورده و در هر نقاشی روایت کننده‌ی یک لحظه، یک حس و یا یک آن از زندگی روزمره­‌ی زنان است. زنانی که تنها، ساکت و خاموش به نقطه­‌ای نا­معلوم خیره شده­‌اند و نظاره­‌گر گذر لحظه­‌ها­ی زندگی و فناپذیری آن هستند. هنر کشمیری قسمتی از زندگی است که بار لحظات را در ضمن سادگی به رخ می­کشد و به شیوه­‌ای به دور از اغراق و ظاهرسازی، تصویرهایی را خلق می­‌کند که در عین ایستایی، روایی و پویا هستند.
پس زمینه­‌ی ساده و خاموش این نقاشی­‌ها در تضاد با پرداخت پر جزییات بدن و انبوه نقش و نگار و چین و چروک لباس­‌هاست که باعث می­‌شود بیننده بر پیکره‌ی انسان­ به عنوان یک کل متمرکز شود و به تمامی ویژگی­­‌هایی که یک فرد با خود حمل می­‌کند توجه کند. تکنیک اجرای این آثار صرفا نقاشی است، اما طراحی، رنگ­‌گذاری ، شیوه‌ی قلم­‌زنی و ترکیب­‌بندی به گونه­‌ای است که ذهن، توان قصه ساختن برای آن­‌ها را داشته باشد.
و در نهایت نگاه­‌های خسته، گنگ و گیج این زنان، چشمان ساکت، پر حرف و دستان آرامی که همچون سلاح­‌های خاموش غلاف شده­‌اند و لباس­‌هایی که پوشنده­‌اش را له می­‌کنند، حس لمس بودن و اینکه چاره ای جز تماشا نیست را به ببیننده القا می‌کند.