خاک قرمز در هوا رقصان است ، غبارش همه را پوشانده.

به پوست چسبیده ، به صورت ، به دستها...

چشم ها را تار کرده است، دهان را گس و خون آلود و نفس را تنگ ...

خاک به درون رسوخ کرده ، به مغز استخوان، به داخل جمجمه، به خواب، به رویا...

آتش کوره ی کارخانه، محیط قرمز آن و حرارت تابستان جنوبی یادآور جهنم است. سختی کار طاقت فرساست.

5 مرد صبور سالهاست که در اینجا کار می کنند.

در میان هجوم بی امان رنگ سرخ، لحظه ای عینیت می یابد . نقطه ای به واقعیت نشت می کند. آرام جان می گیرد و می درخشد. با بالهای "ایمان " به پرواز در می آید .

حقیقتی زاییده ی "امید" ،توانی مضاعف به نفسهای تنگ میدهد تا "زندگی" آنچنان که باید به مسیرش ادامه دهد .