فضای جادویی و سرزمین پریان مهیا گیو، بسیار گویا است. طبیعتی که اجزاء آن از فرم اولیه ی موجود در واقعیت فاصله گرفته و به فرم ها و فضاهای خیالی هنرمند تغییر شکل می یابند.
با لایه سازی و بهره گرفتن از غنای رنگ و روغن، هنرمند عمقی را برای دعوت بیننده به داخل نقاشی پدید می آورد. در آثار بزرگتر حتی به نظر میاید که دروازه و مدخلی برای ورود به نقاشی و دنیایی که میتواند همشکل روزهای بکر و ابتدائی پدید آمدن جهان باشد، شکل گرفته. جزییات و مشخصه هایی که القای حرکت و نور را  در این مناظر رویائی پدید می آورند، عناصر نقاشی را زنده نشان میدهند؛ حس لازمانی و آرامشی که از خلال آن صدای پرندگان و وزش باد را میشود شنید. این تصویری است از بیکرانگی، از لایتناهی، تاملی مجهول بر ابدیت در یک دقیقه گذرا. نقاشی های هنرمند ارائه زیباشناسانه ی است از آزادی و ابدیت، که در عین حال تهدیدی همیشگی را نیز در پس زمینه دارد، به آنگونه که طبیعت در دقایقی کوتاه میتواند تغییر حال دهد.
ظرافت و شکنندگی و هوس بازی به زیبایی در این آثار دیده میشوند. در چیدمان های هنرمند نیز، به جهت استفاده از عناصری همچون گل پنبه و پنبه سرشته شده، خیال پردازی و ناپایداری، در حرکتی دورانی بین چیدمان ها و نقاشی ها و دنیای واقعی حرکت میکنند. ضرب های قلم هنرمند در اصطحکاک با هم و در هموار کردن هم، فرآیند شکل گرفتن نقاشی را نشان میدهند، مسیری که در عین حال همدمی عمیق هنرمند با سوژه  را نشان میدهد.
این مجموعه حتی میتواند پیش درآمدی بر دائره المعارف گیاه شناسی هنرمند باشد: راهنمای ضروری برای شناخت گیاهان بومی و عجیب در جهانی جادویی. و نهایتا ستایشی در وصف هرآنجه جزیی از طبیعت است و موهبت زندگی و ذات بودن.

این سرزمینگاهی است همایون، سرزمین موعود، منظرگاهی که در آن رویاها به واقعیت خواهد پیوست. باز به دست آوردن امید و پاسخی به آشوب، عدم ثبات و درماندگی که قرنهاست ملتی را سرگشته کرده.