معماری و ساخت و ساز همواره بازتاب جهت و زمان بوده است و برخورد این دو امر فضای ناکجاآبادی را در فضای شهری سبب شده است. 
تضاد مابین زیست مندی و انهدام , تجربه بصری همه روزه انسانهاست که در عین فاصله زیادشان , امروزه بی هیچ فاصله ای در کنار هم قرار گرفته اند.
«زمان» اما , عنصر تامل برانگیزی است که آبادگی و خرابگی را به عنوان رخداد همیشگی در تاریخ فضاهای شهری رقم زده است و به تخریب گذشته , معنی زیست امروز را می دهد. این در حالیست که زیست امروز “گذشته ای”نام می گیرد که محکوم به تخریب است برای فردا ...