طولانی و مرتفع است آنچه که می پندارم و گاهی در سفید و تاریکی های این روزگار گم می شود. این هم شاید به این خاطر است که کمتر می دانم و هر آنچه که در تصورم است در ارتفاع بیشتر از سطح زمین قرار می گیرد.

بلند است و گاهی هم اریب می شود و گاهی هم سبز می خورد. گاهی هم می خندد، زیادی!

همواره نگاهی شیرین میان برگ های درختانی بلند یکسره مرا نظاره می کند. به خودم می گویم زندگی خالخالی است به اندازه وسیع و تا حدی تمسخر آمیز. میان باد و ابر، ارتفاعی به ارتفاع زرافه می گیرم.