این روزها که شبیه هیچ روز از روزهای هیچ روزگاری نیست، تو گویی غبار نشسته بر همه‌ی لحظه های ما، غبار که نه؛ دوده
‎این بار نه صرفن از سر آلودگی هوا - که آنهم هست - جان‌مان دوده گرفته . ذهن‌مان. قلب‌مان، روان‌مان . همه چیز این روزها، جوری‌ست که شبیه هیچ روزی پیش از این نیست. هنرمند امروز هم اگر درد بشناسد (که اگر نشناسد چه کارش به هنر و هنرمندی...) لاجرم آثارش جور دیگری‌ست از آنچه پیش از این می‌آفریده.
‎این روزهای خاکستری ماحصل ظلم انسان است بر انسان.
‎به این روزهای‌مان نگاه کنید.
‎تا پیش از این نقاب‌ها بر چهره هامان بود،
‎اکنون ماسک ها.
‎نه لب می‌بینیم نه لبخند.
‎بیماری دست ساز، همین‌طور از دست‌مان می‌برد عزیزان‌مان را.
‎و ما دست بر روی دست که نه،
‎دندان بر دندان می‌فشاریم.
‎و رنج را . اندوه را، خشم را، فریاد که نه،
‎با رنگ بر بوم می‌گذاریم‌.
‎ببینید؛
‎هیچ چیز این روزهای خاکستری شبیه هیچ روزی از روزگاران پیشین نیست