در مناظری از جهانی دیگر گیاهان و گلها با خط افق ادغام میشوند تا در ابعاد بزرگ خود بیننده را به جهان رویایی محیا گیو دعوت کنند. در برشهایی از زمان لایتناهی میتوان از واقعیت روزمره فاصله گرفت و جایی دیگر رفت، به بی زمانی، جایی که در آن از آسیب هایی که انسان میسازد دور است.

نقاشی ها گویا و زنده هستند در عین حال به دقت و با وسواس به تعادل رسیده اند، و عمق ارتباط هنرمند با سوژه را نیز به نمایش میگذارند. افق و وعده نور در انتهای بوم ها مجذوب کننده هستند و به بیننده مجال میدهند که از دغدغه ها و آشوب ابرشهری مثل تهران جدا شود.

رد خطوط قلم مو،  برهم و در کنار هم، در لایه های مختلف، مناظری تماشایی خلق میکنند که مسحور کننده و خیال انگیز هستند، توهمی که انسان را به جایی دست نخورده و ابدی راهنمایی میکند. و شاید در عین حال ردی از حسرت و دریغ برای آنچه که نمی توانیم داشته باشیم، برشی از بهشت، جایی برای نفس کشیدن و خیال ورزیدن.