نازنین اصغرزاده نشانه‌هایی از حضور انسان در جهان وامانده پس از انسان را، با ترکیب‌بندی‌های موجز و خلوت و ساده، سطوح تخت، اشباع رنگی و شدت نور، به تصویر کشیده است. در این آثار گرایشی دوگانه به چشم می‌خورد؛ غم و اندوه ناشی از مواجهه با جهانی که خوشبختی از آن رخت بر بسته است بر فضایی دلنشین، آرام و خلوت می‌نشیند؛ باغ و باغچه‌ای با چمن و بوته‌ها و درختان سبز و گلدان‌های با طراوت در کنار استخری خالی که سایه‌های کشیده‌ی هول در آن گسترده شده‌اند. گویی مدت‌هاست که این جهان، انسان را‌ ترک کرده است. حالا هر کدام از صندلی‌ها مشغول کار خود هستند؛ برخی با هم بازی می‌کنند و برخی روی چمن دراز می‌کشند و برخی به تنهایی جهان می‌اندیشند.

 

زروان روح‌بخشان

 

دی 1392