انتظار دیده شدن و کسب تایید دیگران، نیازی است که در تمام عمر همراه ما بوده است.

محیط اطراف، هویت انسان را همچون خمیری نرم شکل می‌دهد و تایید دیگران برای بقا در جامعه نه در اختیار ما بلکه بخشی از جبر زندگی است.

سر تا پای ما را این اجبار پوشانده است ... از زبانی که به آن گفتگو می‌کنیم تا رفتار و حالات چهره و آن‌چه در این بین محو شده است، خود "من" است بدون "دیگری".

 شاید بخشی از آرامش از دست رفته ما نیز در تلاش برای "من" بودن نهفته باشد.

اما آن‌چه واضح است نوسان رفتار روزمره ما بین "من" مورد تایید خویشتن و "من" معتبر شده توسط دیگری است.

ماسک‌ها، صورتک‌ها و هر پدیده‌ای که شمایلی از حالات چهره انسان را نمایش می‌دهد، ابزاری است برای ساخت یک "دیگری" که از قضاوت دیگران در امان است.

خود بودن چالشی همیشگی است در کنار مورد تایید بودن و ما با آن‌چه خود ساخته‌ایم سعی در حفظ تعادل بین این دو حد داریم