نقاشیهای امیرحسین عالی فارغ از هرگونه پیچیدگی موضوعی، در تلاش برای نمایش کیفیتی است که از مجرای مدرنیسمی تجربهگرا عبور کرده تا با جستوجو در میان تجربههای از پیش اندیشیده شده بتواند تصویری نو بسازد. او در قلمروی سطوح رنگی بیپروا رفتار میکند و طراحی را همواره مولفهای جداناپذیر در کارهایش میداند. به واقع او در کاربست رنگ همانقدر جسور است که در بهکارگیری کیفیت متفاوت خطها تواناییاش را نشان میدهد. فضای رنگی آثار او اغلب تنوعی پرهیجان را تجربه میکند و گاهی آشفتگی به بار میآورد؛ اما نقاش از این آشفتگی و تشویش تصویری وام میگیرد تا موضوع همیشگی آثارش یعنی "انسان عصر امروز" را بار دیگر بازخوانی کند. او برای بیانگری و اکسپرسیو نشان دادن تصاویرش عناصر بصری را آگاهانه دفرمه میکند و آنها را از ریخت میاندازد. به این ترتیب چنین اغراقنمایی در فرم هرگونه ارزشگذاری در بیان موضوع را دچار لکنت کرده و گاهی ساحت بصری آثارش را به موقعیتی آیرونیک مبدل میسازد.