خاک از دانه‌های ریز و درشت ناشناخته و لایه‌لایه تشکیل شده و بستر نهایی آن وسیع، یکدست و غیرقابل نفوذ می‌نماید، اما آبراه سطح منسجم خاک را می‌شکافد و مدخل و مسیری برای حرکت خود و تنفس چشم و ذهن ما باز می‌کند.
بستر خاک که شاید متضمن معنای هیچ یا هیچ معنایی است، با جریان آب زندگی می‌یابد و موجب انبساط خاطر ما می‌شود؛ همچنان فارغ از معنا و سرشار از سکون، سکوت و آرامش.
قصد من معنازدایی فارغ از هر نوع کنش و تنش بوده، بنابراین با کنکاش در این مفهوم به کاهش فرم، رنگ و تاکید بر فرم های بنیادین رسیدم و با نگاه از زاویه بالا سعی در بازآفرینی چنین فضایی داشته‌ و به همین دلیل جغرافیای خاک را دست‌مایه کار قرار دادم.

لیلا حسین‌زاده