زایش و تولید معنا در بسیاری از بیان های تصویری ناشی از زاویهٔ دید هنرمند به ابژهٔ واقعی تا تبدیل آن به یک ابژهٔ هنری از یک سو و زاویهٔ دید مخاطب به همان ابژه ( اکنون در قالب اثر هنری) از سویی دیگر است.  تبادلات معنایی بین مخاطب و آفرینندهٔ اثر موجب ساخت فضایی برای تکثیر معناست : بدین ترتیب که ابژهٔ هنری در سطح بیان هر چند می تواند شمایلی باشد اما در سطح محتوایی در روند نمادین شدگی و تولید مداوم معنا بوده و  قابلیت ادراک خود را هر لحظه به رخ مخاطب کشانده و تولید اندیشه می کند و از این روست که ابژهٔ هنری در سطح نمادین تنها ادراک شده نیست بلکه در حال نشان دادن قابلیت تولید معنای متکثر  و ادراک پذیری خود است. در این مجموعه منبع آب با گذر از سطح شمایلی که حاصل ارتباط تصویر با یک مفهوم بیرونی( آب و یا منبع آب) است به سطح نمادین رسیده و در این سطح به سوی بازسازی ساختارهای معنایی از تمام معانی ثانویه ای حرکت می کند که ما در ذهن از مفهوم فشردگی آب در یک گنجایش حجمی داشته ایم. آزادی در بازسازی مسیرهای معنایی ما را به تمام سویه های تاریخی، اجتماعی و اساطیری فشردگی آب در یک حجم، رسانده و این همان نقطهٔ تبادل معناست.