دیرزمانی است که هومو ارکتوس ها بر روی دو پا راه رفته اند ولی به نظر میرسد که با وجود تجربه قرون متمادی و تاریخ تلخ آن و علم و آموزش، هنوز بشریت یاد نگرفته که امیال و جاه طلبی های خود را مهار کند. مدتهاست که در مورد فاجعه زیست محیطی قریب الوقوع هشدار داده می شود و در میان تصاویر خشونت که از هر گوشه ای از جهان می رسد، به نظر می رسد که ما به عنوان مردم قادر به درک این واقعیت نیستیم که حقیقتا برای سیاره و در واقع برای ما نقطه بی بازگشتی وجود دارد.
در مواجهه با تصاویر شقاوت آمیز و در سایه رفتار سنگدلانه انسانها با یکدیگر، اغلب واکنش‌های ما نوعی بهت و حیرت منجمد کننده است، تا جایی که بسیاری خود را از واقعیت دور می‌کنند. در این کشاکش بهت و ناتوانی، این هنرمندان هستند که با نشان دادن واقعیت و در دست گرفتن آینه ای که وضعیت ما را منعکس می کند، می توانند ارزش کرامت انسانی و اخلاق را به ما یادآوری کنند. تنها با نگاه کردن به آینه است که بشریت می تواند از گذرگاههای سخت عبور کرده و بپذیرد که ادامه وضعیت موجود امکان ناپذیر است. در نهایت باید به این باور برسیم که قدرت جبران ناتوانی خود را داریم.

نازیلا نوع بشری