کودکی به عنوان بخش جدایی ناپذیر و امر محسوس در تجربه‌ زیسته هر آدمی نقش دارد. تجربه‌ از سر گذشته‌ی کودکی همانند مرز مشخصی عمل می‌کند که انسان را بین خیال و واقعیت سرگردان می‌کند. این سرگردانی حاصل پیوند جدائی‌ناپذیر تاثیرات کودکی در ذهن و جسم ما و به عنوان یک همراه همیشگی در زندگی ماست. در نهایت چیزی که باقی می‌ماند، جستجوی بی‌پایان آدمی در درون هزارتوی وجودش برای بازگشت به آنچه از دست داده‌است، خواهد بود.