ایلیا تهمتنی در سالهایی که گذشت، همواره به ناسازگاری قدرت با ارزش های انسانی تاکید میکرد.

سعی داشت زیبایی، با شدت و خشونت مورد حمله قرار گیرد تا گرایش های ضد زیباشناسانه ی نسل خود را بر ملا کند.

طی این سال ها، از طریق تصویرسازی بر کاغذ حرف هایش را میزد: پوستر میساخت، کاریکاتور میکشید، طرح میزد...

امسال و در این نمایش از طریق همان تخیّل _ همچون یک شَمَن_ با اعصار رابطه میگیرد تا در روابطی جدید به آرمانهای خود پاسخ دهد: قصه های جانوران (Fable) و جانوری که به مرور انسان میشود، دغدغه ای است تا او همواره ما را به خودمان نشان دهد!

"ده فرمان" روی ده بوم تلاشی ست تا با خطوط کم پیدای ناشی از عمل نیروی جاذبه، و بی نظمی ی فوق العاده ی جانداران و هم زمان سامان بخشی به تعادل بوم توسط آینه های گرد؛ یک Ring و حلقه ی انسانی بسازد.

همچنان که نزول ده فرمان "نقض میثاق الهی از سوی قوم بنی اسرائیل" را ابدی کرد، ده فرمان او در بسترسازی هایی از زمین، دریا و آسمان، هستی شناختی ی نسلی را آشکار میکند که تلقی اش از "آدم" ، یادآوری ی نزاع هابیل و قابیل تا جنگ خاورمیانه بوده است.

او در افشای خصوصیات درونی مردمانش بسیار بی رحم است. همیشه همان را تصویر می کند که میبیند.

کلان روایت های "ده فرمان" به خرده روایت های معاصر اجتماع تبدیل میشود تا نقاش فرم را، با محتوا پر کند.

ایلیا تهمتنی در این سالها بر یک نگره ی ارسطویی تاکید دارد: انسان، یک حیوان اجتماعی است. به آینه های بوم های او دقت کنید.

داریوش کیارس |  آبان 1394