امروزه با دیجیتالی شدن دنیای معاصر،نظام های تصویری نوینی بوجود آمده اند.

دنیای ما مملو ازتصاویری شده است که هر لحظه در حال ازدیاد است.

پردازشگرهای کامپیوتری و هوش مصنوعی در حال محو کردن مرزهای بین امر مجازی و واقعیت هستند.

آیا جایگاه عکاسی در حال تغیییر است؟

این مرز مجازی و واقعیت چقدر با ذات عکاسی در تعامل است؟

در انجام این پروژه به سراغ تصاویر تولید شده توسط هوش مصنوعی رفتم(قابل ذکراست این تصاویر به فرمان عکاس تولید شده و به لحاظ زیبایی شناسی به خواستگاه عکاس نزدیک است) و مقصود براین بود که این تصاویر را از یک جهان دیجیتال(موازی) به فرم یک شیُ قابل لمس در بیاورم.

در این راستا یک دوربین آنالوگ تمام مکانیکی را جلوی مانیتور گذاشتم و از تصاویر عکس برداری کردم، گویی حالا تبدیل به یک شیُ شده اند(از پیکسل به ماده حساس به نور که جسمیت دارد) و این عکس ها قطعاتی هستند از هر دوجهان

به قول سانتاگ:

عکس ها با آموزش یک رمزگان بصری جدید به ما، انگاره هایمان در مورد آنچه که ارزش نگاه کردن دارد و آنچه را حق داریم بدان نگاه کنیم تغییر می دهند و گسترش می بخشند.

عباس بابایی
بهمن ۱۴۰۱