عکس‌های مزدک عیاری حاصل قریب به ده سال عکاسی نامتناوب در فاصله‌ی زمانی سال‌های 1378  تا 1392 است که تا به‌حال فقط در نمایشگاهی با عنوان ایران: تاریخ ناویراسته در موزه‌‌ی هنرهای مدرن پاریس و موزه‌ی ماکسی رم به صورت اسلاید به‌نمایش درآمده است. در این نمایشگاه اما، عکس‌ها در دو فرمت متفاوت اسلاید و عکس چاپ شده به‌نمایش درآمده‌اند و تفاوت تکنیکی میان این دو شیوه‌ی نمایش، خود افزوده‌ا‌ی معنایی در کلیت اثر ایجاد کرده است: اضافه شدن حرکت در نمایش اسلاید، عکس‌ها را خواه‌ناخواه در روایتی خطی از زمان جای می‌دهد، حال آن‌که تک‌عکس‌ها به‌سادگی به این نظم خطی راه نمی‌دهند و با سکون خود توالی عادی لحظه‌ها را مختل می‌کنند.

اما چه چیز این اثر را از آلبوم خانوادگی و عکس‌های آماتور جدا می‌کند و به درون گالری می‌کشاند؟ ثبت مستند گونه‌‌ی زندگی یک طبقه‌‌ی خاص؟ نگاهی که نام هنرمندی صاحب سبک را به دوش می‌کشد؟ پشتکار هنرمند در اجرای کار؟ شاید همه و هیچ‌کدام.

در تمامی این عکس‌ها انگار واقعیتی سمج از لابلای زندگی هر روزه عکاس را به‌خود فراخوانده است. شاید دل‌ سپردنی تام به‌همین ماجرا عکس‌های او را به زمانی ورای عادت هرروزه نزدیک کرده است، زمانی که شاید هر یک از ما گاه آن را حس کرده‌ایم.