در ادامه‌ی نمایش‌های گذشته‌اش، هنرمند در پی یافتن بیان شخصی خود، از طیف گسترده‌ای از تجربیات تجسمی استفاده کرده است. در این نمایش، علی وزیری در بیان مجسمه‌سازانه‌ی خود همچنان شکلی از تصویر را ارائه می‌دهد. احجامی خطی که بر روی دیوار قرار گرفته‌اند، با کیفیت خطوط خود قاب‌هایی را می‌سازند که ما را به دورن خود می‌کشانند و امکان جستجو‌ را از زوایای مختلف فراهم می‌کنند. این کنکاش از یک سو ما را متوجه رفتار‌هایی ساده در طبیعت مانند جمع‌آوری یا توده‌ی انباشت‌شده‌ی چوب می‌کند و از سویی دیگر، همه‌ی آن‌ها را ذیل مفهومی تحت عنوان قلمرو صورت‌بندی می‌کند. قلمرویی که در کشمش مابین انسان و هستی، همواره به هنرمند یادآور می‌شود که او خود جزئی از هستی است.
در بخشی دیگر از این مجموعه، احجامی و یا به گفته‌ی هنرمند «قامت‌هایی اندام‌وار» قرار دارند. فرم‌هایی ریشه‌مانند که هم‌زمان هم تداعی‌کننده‌ی فیگور انسانی هستند و هم نمودی از مفهوم قلمرو؛ ریشه‌هایی که سرحد جهان خود را، بدن‌مند فهم می‌کنند و درکشمش بازی با هستی یا فربه‌تر می‌شوند و گسترش پیدا می‌کنند و یا  قسمتی از بدن خود را به هستی می‌بازند.