استیتمنت به قلم " الهام زارع نژاد " :
سیاه مثل برف
حسی شبیه غربت اشیا
از روی پلک می گذرد.
بین درخت و ثانیه سبز
تکرار لاجورد           
با حسرت کلام می آمیزد.
اما
ای حرمت سپیدی کاغذ !
نبض حروف ما
در غیبت مرکب مشاق می زند.
در ذهن حال ، جاذبه ی شکل
از دست می رود...
(سهراب سپهری)
درختان همواره تماشاگر و جستجو گرت می سازند، چرا که رازی نهفته در طبیعتشان دارند که مرگ و زندگیشان را تکراری نمی کند...
در مجموعه ی عکس های " سیاه مثل برف" درختان با همند و تنهایند، همچون کوه ها و آدمیانِ تنهای شاملو، آدم های بی سایه ی روزگارِ  امروز.  هنرمند با دغدغه ی با همانِ تنهایان، در این مجموعه با فرم های گوناگونی که از درختان انتخاب کرده است در عکس ها به تجربه​های تازه میدان می دهد تا هر کدام از آنها این سکوت و انزوای غریب و سردِ ساعت ها را به تماشاگر نشان دهد.
بازی طبیعت بی‌جان با سایه ی درختانی که ریشه‌هایشان در گستره‌ای برفی و سرد پنهان است. درختانی ایستاده تنها در طبیعتی که در آن اثری از انسان نیست. گرچه در این عکس‌ها شاهد چیزی انسانی هستیم، اما گویا نشانه‌ایست که رنگ باخته و محو شده است. مناظری وسیع اما بسته و در عین حال خالی.
در عکس ها که از  روی نگاتیو سیاه و سفید چاپ شده، هیچ نشانه و المان قوی ای به چشم نمی خورد و هر چه هست سکـوت است و سرمـا و  جدایـی، بدون هیچ رد پایی از رفتـن ها و آمدن ها .
درخت ها شاخه های چندانی ندارند و در سرما بی بارند، تنهایی با برف و سنگینی ریشه ها را پوشانده و برف های سفید با پارادوکسی که در  اسم نمایشگاه وجود دارد دیگر سفید نیستند و سیاهی آن کلاغی است که از بارش برف زودتر از همه خبردار شده و روی برف ها دیده نمی​شود و صدای دلتنگی را قار قار می کند ...

طراح پوستر: استودیو پارسی / بامداد موجانی