گالری هپتا از جمعه 26 آذرماه، به مدت یک هفته آثار 13 هنرمند را با موضوع"مظلوم نما" نمایش می دهد. علیرضا آدمبکان، دلبر شهباز، نسیم گلی، ابراهیم کاشانی، هامدجابرها، سید امین باقری، مرتضی خسروی، مهرداد جعفری، سپیده مهرگان، صالح تسبیحی،مرتضی متقی و گلبرگ شعبانی آثار خود را در قالب مجسمه،نقاشی، عکس و میکس مدیا ساخته اند.

"مظلوم نما" یک نمایشگاه فیگوراتیو است که زیر مجموعه‌ی پروژه‌ی بلند مدتِ "میراثِ نفت و نیاکان" اجرا می شود. در بیاینه‌ی "مظلوم نما" آمده است: مظلوم نمایان هدف نهایی خود را جلبِ ترحم دیگران قرار داده اند. در نتیجه، مظلوم نمایی، سواری گرفتن با اشک است. اما مظلوم نماهای زیادی هم هستند که در کار خود شکست می خورند. مظلوم نما، اگر در روشِ خود هوش به خرج ندهد مطرود می شود و تیغش کُند می شود. یک مظلوم نمای حرفه ای باید بداند کجا، و برای چه منظوری خودش را به مریضی بزند، یا عکسِ بیمارستان رفتن از خودش منتشر کند! باید دقت کند و موقعیت شناس باشد. با این حال، مظلوم نمایی چنان قدرتی دارد که فردِ مظلوم نما را به مرور در خود تحلیل می برد و می شود جزوی از هویت او. برای همین، مظلوم نما چه در جلب توجه و رقیق کردن احساسات مردم موفق باشد چه نه، کم کم برای همیشه مظلوم نما باقی می ماند.
پیشتر، از این مجموعه"حسود" به نمایش در آمده بود. 
روز چهارشنبه نشستِ بررسی اخلاق و بحران های اخلاقی جامعه با موضوعیتِ "مظلوم نما و مظلوم نمایی" با حضورِ صالح تسبیحی، دکتر بهزاد دوران و دکتر رضا کلاهی روز چهارشنبه 1 دی 1395 ساعت 6 عصر در محل گالری هپتا در محل گالری برگزار خواهد شد.

مظلوم نما

مظلوم نما درختِ نحسِ ریشه دار است. ریشه های مظلوم نمایی در تاریخ و مذهب و اخلاق عرفی عمیق شده است و معنی پیدا کرده. تمامِ مذاهب و ایدئولوژی هایی که با خونِ کشتگانِ معتقد آبیاری شده اند بارقه هایی از مظلوم نمایی در خود دارند. اما گاه، این شلوغ کاری در تحریکِ عاطفه آنقدر عمق پیدا می کند که می شود یک روشِ زیستن. در نتیجه مظلوم نمایی یک اخلاقِ ساده نیست. تمامِ ما یک مظلوم نمایی در جیب داریم و بنا بر موقعیت، اگر ابزارهای دیگر کارامد نبودند، با گرفتن قلب خود، با بغض کردن، یا اغراق در مشکلات عادی زندگی یا با خودزنی، از ابزارِ همواره حاضرِ مظلوم نمایی استفاده می کنیم. مظلوم نمایان حرفه ای، برای گریز از مسئولیتِ زیستی خود و برای توجیهِ خطای خود مظلوم نمایی می کنند. مظلوم نمایان هدف نهایی خود را جلبِ ترحم دیگران قرار داده اند. در نتیجه، مظلوم نمایی، سواری گرفتن با اشک است. مظلوم نمایی اگر درختِ بدشگون نباشد، حتما چاه ویل است و افتادن در آن بازگشت ناپذیر.