به قلم ِ : حسن نوزادیان 
در مرز ظریف و مبهم ارائه و دریغِ آنچه که به تصویر کشیده مى شود "اثر" زاده می گردد. 
با دریغ عکس از وسعت ارائه و نیز ارائه اش از آن چه در قاب دریغ شده، انعکاس امری غایب در آن نمایان تر می شود. 
در این غیبت، سرزمین عکس کالبدی می شود از برای جستجو، تصادف و باروری. 
زایش تصویر در چنین حضور و غیابی شکل می گیرد. حضور و غیابی که چرخه ی ازلی-ابدی زایش و زوال را ممکن می سازند.